Pisałem już, ale przypomnę, że w Polsce są miejscowości o takiej, lub podobnej nazwie:

• Naramowice – województwo wielkopolskie, dzielnica Poznania.
• Naramice – województwo łódzkie, powiat wieluński, gmina Biała.
• Narama – województwo małopolskie, powiat krakowski, gmina Iwanowice.
• Naramów – województwo świętokrzyskie, powiat kielecki, gmina Łopuszno.

Franciszek Piekosiński w dziele „Rycerstwo polskie wieków średnich” wydanym w 1896 nakładem Krakowskiej Akademii Umiejętności wykłada, że Narama, Naramice, Naramowice i Naramów wiodą swoje nazwy od popularnego w śreniowieczu rycerskiego imienia Naram. Podobnie twierdzi Aleksander Brückner, wiodąc miano NARAM w znaczeniu duży, mocny, olbrzymi.

Naramowice

obecnie są częścią miasta Poznania i jednocześnie jednostką obszarowa w Systemie Informacji Miejskiej (SIM), położona w północnej części miasta na osiedlu samorządowym Naramowice.

Naramowice wzmiankowano, jako wieś, już w 1366. W 1580 roku, jako wieś szlachecka, położona była  w powiecie poznańskim województwa poznańskiego.

W XVIII w. była to już duża wieś z dworem i dwoma młynami. W 1779 wspominano tutaj też browar, karczmę i kuźnię. W 2. połowie XIX w. na Naramowice składały się: właściwa wieś, a także osady Wilczy Młyn, Różany Młyn i Naramowice Olędry (nieistniejąca dziś wieś olęderska, założona w 1760).

Do Poznania włączono najpierw właściwe Naramowice i Wilczy Młyn (1925), a resztę osad w 1940. Po II wojnie światowej Naramowice rozwijały się przede wszystkim w zakresie rolno-przemysłowym. W październiku 1950 r. wyłączono z gminy Piątkowo gromadę Naramowice i włączono ją do Poznania. Obszar Naramowic w latach 1954–1990 należał do dzielnicy Stare Miasto.

W 1993 r. utworzono dwie jednostki pomocnicze miasta: Osiedle Poznań-Wilczy Młyn i Osiedle Poznań-Naramowice. W 2010 r. w Poznaniu przeprowadzono reformę funkcjonalną jednostek pomocniczych i 1 stycznia 2011 roku połączono osiedla administracyjne: Naramowice i Wilczy Młyn w jedno Osiedle Naramowice oraz przyłączono do niego tereny nieprzydzielone do żadnych jednostek.

Tyle znajdziemy w wikipedii (za: wikipedia.pl hasło „Naramowice”) na temat Naramowic.

Gdyby ktoś chciał znaleźć więcej informacji na temat tej miejscowości, to polecamy: http://www.tunaramowice.pl/?pl_najdluzsza-historia-naramowic,532

to wieś w Polsce, położona w województwie łódzkim, w powiecie wieluńskim, w gminie Biała. Do 1953 roku miejscowość była siedzibą gminy Naramice. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie sieradzkim.

Pierwsze wzmianki o miejscowości z 1395 r. Do połowy XV w. wieś należała do rodziny Naremskich. W dokumentach z 1460 r. występuje Adam Chochlewski piszący się „z Giżyc i Naramic”. W 1467 r. część wsi sprzedała Małgorzata z Wieruszowa Janowi Kępińskiemu, a w roku następnym żona Bieniasza Wierusza, sędziego wieluńskiego nabyła tu 8 łanów i karczmę.

W 1809 r. osiadł w Naramicach gen. Gabriel Józef Alojzy Biernacki (1774-1834), członek kaliszan, opozycji liberalnej Królestwa Polskiego, jeden z organizatorów powstania listopadowego w Kaliskiem.

W 1861 r. dziedzic Honoriusz Biernacki chciał znieść pańszczyznę i oczynszować chłopów. Chłopi odmówili ponieważ chcieli oczynszowania gwarantowanego przez rząd. Proboszcz parafii, uczestnik powstania styczniowego ks. Paweł Jaska (ur. w 1831 r.) był zesłany do guberni witalskiej „za polityczne przestępstwo”. W czasie II wojny światowej, 6 czerwca 1940 niemieccy żandarmi zabili w lesie koło Dębołęki miejscowego proboszcza ks. Jana Krawieckiego (ur. 27 grudnia 1883 w Pierocicach). Klasycystyczny dwór, z końca XVIII w., został rozebrany w 1963 r.

Urodził się tu Marian Stanisław Baranowski (ur. 7 maja 1912, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, harcmistrz Związku Harcerstwa Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Parafia istniała tu co najmniej w poł. XV w. Ocalał zabytkowy kościół z XVI w. pw. Wszystkich Świętych, drewniany, typu wieluńskiego, dach pokryty gontem, na dachu sygnaturka. Wewnątrz, na belce tęczowej krucyfiks z XVII w. Wystrój wnętrza barokowy. W ołtarzu głównym z 1765 r. gotycki obraz z ok. 1480 r. przedstawiający Zaśnięcie Matki Boskiej. Ponadto portret trumienny mężczyzny z II poł. XVII w. z herbami: Jastrzębiec, Ogończyk, Pilawa i Ostoja.

W centrum wsi, w domu pod nr 103, dawna karczma z ok. 1881 r.w połowie drewniana, w połowie murowana. Od frontu ganek wsparty na 4 kolumienkach, od podwórza – podcienie. Na podwórzu dąb – pomnik przyrody.

(za: wikipedia.pl hasło „Naramice”)

to wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Łopuszno.

Jak można przeczytać w „Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego” z 1885 roku wieś Naramów była położona w powiecie koneckim, gminie Pijonów, w parafii Mnin. W 1827 roku było 3 domy i 27 mieszkańców.

27 kwietnia 1943 wieś spacyfikowali żandarmi niemieccy, prawdopodobnie z Kielc i Łopuszna. Zamordowali 21 osób, a rannych było 7. Spalili 5 gospodarstw. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego. Danuta Kopertowska w wydanej w 1984 r. książce „Nazwy miejscowe województwa kieleckiego" wywodzi nazwę miejscowości od niemieckiego nazwiska Narman, chociaż nie udowadnia, że osoby o takim nazwisku miały jakieś związki z Naramowem, a ponadto w XIX wieku miejscowość była zapisywana jako Naramów. (za: wikipedia.pl hasło „Naramów”)

Piekosiński w XIX wywodzi nazwę podobnie jak Naramowic, Naramic czy Naramy od średniowiecznego imienia Naram.

Zbigniew Grzyb