|
Strony:
0
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
|
| |
|
Przełom lat 1100/1200 r. - w wielu miejscach wokół Krakowa, zwłaszcza nad
rzekami powstawały osady ludzkie zwane siołami lub siodłami. Składały
się z pojedynczych lub co najwyżej z kilku dworzyszcz. Charakteryzowała
je chaotyczna i nieuporządkowana zabudowa. Do nich przylegały grunty
zwane źrebami których role ułożone były szachownicę. Początkowo sioła te
nie posiadały własnych, charakte rystycznych nazw. Początkowo nazywano
je, uzywając nazw związanych z naturalnymi, charakterystycznymi
obiektami na terenie, np. naz rzek, takich jak Dłubnia, czy Garlica. W
przypadku rzeki Dłubnia, jej nazwą określano ówcześnie np: Imbramowice,
Ściborzyce, Wysocice, Grzegorzowice, Sieciechowice, Iwanowice,
Wilczkowice, Michałowice, Kończyce, Raciborowice. W latach 1198 - 1227
określono w ten sposób osadę Michałowice, w 1212, roku osadę
Raciborowice, w latach 1225, 1228, 1229, 1253, 1275 wieś Imbramowice, w
latach 1228–1229 osadę Iwanowice, w roku 1229 wieś Sieciechowice. Wraz z
rozbudową siół i wzrostem liczby mieszkańców, pojawiały się pomyłki
dotyczące ich identyfikacji w wystawianych dokumentach. Aby tego uniknąć
zaczęły się pojawiać dodatkowe określenia, którymi były zwykle imiona
aktualnych dziedziców. Dlatego z „Dlubna Ratyborii” wyłoniły się
Raciborowice (od Racibora), z „Villa Iwanij filii Setheslai de Dlubna” -
Iwanowice (Iwo), itd. I tak większość wsi w naszej okolicy swoje nazwy,
zwane patronimicznymi, wzięły od dziedzin potomków Imbrama, Ścibora,
Wysoty, Grzegorza, Sieciecha, Iwana (Iwona), Wilczka, Kunka, Janusza,
Przybysława czy Maszka (Marian). I najprawdopodobniej także
Narama. |
| |
 1293 r.- Pieczęcie średniowieczne
z herbem Nowina należą do wielkich
rzadkości, chyba najstarszą jest pieczęć Naciesława z Dobrosułowa
właśnie z r. 1293. (obecne woj. wielkopolskie, pow. Leszczyński, gm.
Krzemieniewo). Jak już pisałem wcześniej, być może tu właśnie należy
szukać źródeł nazwy Narama. Idąc śladem rozumowania, że średniowieczne
nazwy miejscowości brały nazwę od swoich rycerskich założycieli, udało
mi się w starych dokumentach źródłowych znaleźć rycerzy o imieniu Naram
(np. Naram z Sędzina i Chowanówka. Naram z Rosnowa, Naram z Wróblewa ,
Naram z Naramowic, Naram z Wielżyna, Naram z Sierosławia), większość z
tych miejscowości należy na Ziemi Wielkopolskiej i właśnie tam imię
Naram było niezwykle popularne. Część z zajmujących się tym tematem
twierdzi co prawda, że pierwotna nazwa Naramy to Naręba. Trudno znaleźć
w słownikach słowo „naręba”, aby cokolwiek znaczyło. Nie wiem też skąd
niby miało się pojawić nazwisko Narębski, aby od niego wzięła nazwę wieś
Naręba. Przy okazji przypominam jak w oficjalnych dokumentach, na
przestrzeni wieków, zmieniała się nazwa naszej miejscowości. I tak idąc
po kolei: 1360 Narama; 1388 Narama; 1393 Naram; 1402 Naramma; 1408
Naraba; 1417 Narama; 1419 Naromma; 1427 Naroma; 1429 Naroama; 1437
Narampna; 1439 Narawa; 1440 Naramba; 1458 Narąma; 1470 Narama; 1512
Narema; 1514 Nąrema; 1564 Narebi; 1581Naremba; 1636 Naręba; 1715 Naremba;
1787 Narama; 1818 Narama i tak aż do dziś. |
|
1333 r. - na Wawelu Kazimierz Wielki został koronowany na króla Polski.
Koronę otrzymuje po swoim ojcu Władysławie Łokietku (1260 – 1333). 20
stycznia 1320 w katedrze wawelskiej arcybiskup gnieźnieński Janisław
koronował Władysława Łokietka na króla Polski. Pierwszy murowany zamek
wzniósł, lub przebudował, w Osadzie nad Prądnikiem Kazimierz Wielki. Na
cześć ukrywającego się niegdyś w dolinie ojca, Władysława Łokietka,
nazwał warownię "Ociec u Skały", a ludność z czasem zaczęła mówić tylko
Ociec, a później Ojców. Nazwa ta przylgnęła również do wsi znajdującej
się u stóp zamku, zwanej wcześniej Osadą nad Prądnikiem.Zamek wybudowano
z polecenia króla Kazimierza Wielkiego pomiędzy latami 1354–1370. Zamek
po raz pierwszy wzmiankowano w 1370 r., gdy wymieniono w jednym z
dokumentów pierwszego burgrabię zamku o imieniu Zaklika (Zaclica
burgrauio de Oczecz). Kiedy na przełomie XIII i XIV wieku Wacław II,
król czeski, najechał na Polskę i zajął Kraków, prawowity władca,
Władysław Łokietek, musiał opuścić swą siedzibę i ukryć się. Na
schronienie wybrał trudno dostępną jaskinię, mieszczącą się w Ojcowie,
wysoko na stoku Chełmowej Góry. Ponieważ wejście do groty zasłaniała
ogromna pajęczyna, a pościg był tuż tuż, Łokietka spuszczono do jaskini
po linie. W ten sposób pajęczyna nie została uszkodzona i zmyliła wojska
Wacława II, które przyjechawszy pod wejście stwierdziły, że do jamy na
pewno nikt ostatnio nie wchodził. Okoliczna ludność, wierna królowi,
przynosiła mu jedzenie, które wygnaniec przygotowywał w małej sali -
Kuchni. W drugim pomieszczeniu Łokietek miał sypialnię, a w trzecim,
Sali Rycerskiej, żołnierze pragnący wesprzeć władcę w odzyskaniu tronu
przysięgali mu wierność. Dzięki wieściom ze świata, zbieranym przez
mieszkańców Doliny Prądnika, król wiedział co dzieje się w Krakowie i
mógł wybrać odpowiedni moment na opuszczenie kryjówki, powrót do miasta
i triumfalne odzyskanie korony. Wspomnienie o tamtych wydarzeniach po
dziś dzień żyje w pamięci miejscowej ludności, a schronienie króla
nazywane jest Grotą Łokietka lub Jaskinią Królewską.Pierwszy murowany
zamek wzniósł, lub przebudował, w Osadzie nad Prądnikiem Kazimierz
Wielki. Na cześć ukrywającego się niegdyś w dolinie ojca, Władysława
Łokietka, nazwał warownię "Ociec u Skały", a ludność z czasem zaczęła
mówić tylko Ociec, a później Ojców. Nazwa ta przylgnęła również do wsi
znajdującej się u stóp zamku, zwanej wcześniej Osadą nad Prądnikiem. |
| |
1382-1385 r. - Wojna domowa w
Wielkopolsce pomiędzy rycerskimi rodami Grzymalitów i Nałęczów.
Konflikt wybuchł w 1382, po śmierci króla Węgier i Polski Ludwika
Węgierskiego, jego podstawą były antagonizmy między stronnictwami
możnowładców prezentujących odmienne poglądy na kwestię obsadzenia
tronu Polski. Był częścią konfliktu politycznego wokół tronu Polski,
którego ostateczne wygaśnięcie przyniosła dopiero koronacja Jadwigi
na Króla Polski i jej ślub z Władysławem Jagiełłą. Po śmierci
Kazimierza Wielkiego w kraju utworzyły się trzy obozy popierające
różne wizje obsadzenia tronu — stronnictwo andegaweńskie
(francuskie), stronnictwo ziemskie (krakowskie) oraz powstałe
najpóźniej stronnictwo mazowieckie, popierające ambicje do tronu
księcia mazowieckiego Siemowita IV. Jesienią 1384 Jadwiga przybywa
do do Krakowa 15 października została koronowana na Króla Polski. W
grudniu 1385 Siemowit IV zawarł rozejm z Jadwigą (de facto z panami
małopolskimi), w lutym 1386 do Krakowa przybył Władysław Jagiełło.
Arcybiskup Bodzanta ochrzcił go 15 lutego, a koronował 4 marca. Tym
samym zakończył się konflikt o sukcesję tronu polskiego, który
wywołał wojnę domową.
|
|
