|
Strony:
0
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
|
 |
ok.845 r.n.e - Wiślan wspomina również kronikarz zwany „Geografem
Bawarskim”. Kim zatem byli ci Wiślanie? Wedle różnych źródeł „Wiślanie”
był to lud zachodniosłowiański z grupy plemion lechickich zamieszkujące
we wczesnym średniowieczu tereny w dorzeczu górnej Wisły. Obszar
zamieszkany przez plemię Wiślan w IX wieku obejmował część ziem obecnej
Małopolski zachodniej opierając się na północnym wschodzie o puszczę
rytwiańską i szydłowską, być może sięgając źródeł Warty i Pilicy, a na
południu o Karpaty. Na wschodzie prawdopodobnie obejmował dorzecze
Dunajca, a na zachodzie dorzecze Skawy. Przypuszcza się, że głównym
grodem Wiślan był Kraków. Wskazują na to rozmiary i stopień zabudowy
wzgórza wawelskiego, monumentalne kopce Kraka i Wandy, późniejsze
znaczenie tego ośrodka. Odkryty u podnóża Wawelu skarb grzywien
siekieropodobnych bywa interpretowany jako dowód rozwiniętego
fiskalizmu, a pojedyncze znaleziska dowodzą m.in. kontaktów ze strefą
kulturową Madziarów. Cechą szczególną Małopolski na tle reszty ziem
polskich są także wielkie kopce, o średnicy dochodzącej nawet do 50
metrów, które znajdują się m.in. w Krakowie, Krakuszowicach, Przemyślu i
Sandomierzu. Z terenu Krakowa znane są trzy wielkie kopce – Krakusa,
Wandy i nieistniejący już kopiec Esterki. Jedynym przebadanym przez
archeologów jest kopiec Krakusa, usypany zapewne w VIII wieku. Wiele
wskazuje na to, że celem jego powstania był pochówek nakurhanowy.
|
|
|
894 – 906 r.n.e. - po śmierci Metodego (885 r) i usunięciu obrządku
słowiańskiego na Morawach, w 898 książę Wielkomorawski Mojmir II
postarał się u papieża Jana IX o wznowienie archidiecezi morawskiej.
Papież Jan IX wysłał wtedy swoich legatów, którzy wyświęcili z jego
polecenia arcybiskupa dla Moraw i trzech jeszcze nadto jego sufraganów.
Nie wiadomo, czy jeden z wyświęconych około r. 900 biskupów objął jakąś
formalną strukturę kościelną w kraju Wiślan ale prawie pewne jest, że
jeden z tych biskupów w jakiś sposób nasze tereny ogarniał.. Lecz
państwo Wielkomorawskie w kilka lat po tem upadło, zajęte przez Węgrów,
a jaki los spotkał przytem ziemię krakowską i niedawny posiew
chrześciaństwa, nie wiemy. |
| |
Ok. 965 n.e. - według podania geografa arabskiego Al-Bekriego, który
korzystał z wcześniejszych dzieł uczonego podróżnika hiszpańskiego
Ibrahima-ibn-Jakóba z X wieku, książę Bolesław I Srogi, lub Bolesław I
Okrutny (ur. ok. 908/910, zm. 972) z dynastii Przemyślidów. Syn
Wratysława I i Drahomiry; młodszy brat Wacława I Świętego; ojciec
Dobrawy, żony Mieszka I był władcą Fragi, Bwimy i Krâkwa a więc Pragi,
Czech (Boemii) i Krakowa. Zatem Kraków należał więc w tym czasie do
Czech i obok Pragi był najważniejszym grodem w państwie Bolesława. Co
prawda kronikarz czeski Kosmas przypisuje zajęcie Krakowa dopiero
księciu czeskiemu Bolesławowi II Pobożnemu.
|
Ok.999 r.n.e. – w dziele historiograficznym „Kronice Czechów”, (łac. Chronica Boemorum) praski kanonik Kosmasa (ok. 1045–1125) pisze
„Albowiem polski książę Mieszko, nad którego nie było podstępniejszego
człowieka, wnet zabrał podstępem miasto Kraków, zabiwszy mieczem
wszystkich Czechów, których tam znalazł.” Jest to dziwny zapis ponieważ
w 999 roku Mieszko nie żył już od 7 lat. Najprawdopodobniej chodzi o
syna Mieszka czyli Bolesława Chrobrego. Po tym zdarzeniu nastąpiła
stabilizacja władzy politycznej w Krakowie, a w roku nastepnym Kraków
został podniesiony do rangi biskupstwa.
|
|
